حالا که مدیر کلاژ هستم یا به قول بچه‌ها آچار فرانسه. پیش از این و پس از فارغ التحصیلی از رشته طراحی صنعتی دانشگاه هنر در سال ۸۲، عمدتن کارهای طراحی کرده‌ام. از طراحی گرافیک گرفته تا طراحی داخلی و غرفه‌های نمایشگاهی.
اولین بار که با چرخ خیاطی کار کردم، کوچولوی پنج ساله‌ای بیش نبودم. همه مهد کودک رفتند و من در خیاط خانه مادرم لباس عروسک دوختم و هر آنچه که از این مهارت لازم بود را از ماهرترین خیاطی که تا به حال شناخته‌ام، آموختم و این پیوند با خیاطی تا عمر دارم قطع نخواهد شد.
شاید این شد که تبدیل به آدمی شدم که کارها را زود یاد می‌گیرم و از بس پشت دست مادرم نشستم، فهمیدم یکی از راههای یادگیری، خودآموزی است و با قطعیت می‌گویم که جذاب‌ترین آن برای من.
در سال ۸۸ در سر راه کلاژ نوپا قرار گرفتم و مجموعه مهارتها و آموخته‌ها و تجربیاتم به مذاق کلاژیون وقت خوش آمد و از آن پس من دیگر یک کلاژی اصیل هستم. سارای کلاژ گاهی سخت‌گیر است. معروف است که مو را از ماست می‌کشد بیرون. گاهی آرمانگراست و در سر هزار آرزو برای کلاژش دارد. گاهی تنبل است و ابری اما همچنان سریع‌ترین و پرتحرک‌ترین کلاژی به حساب می‌آید. اگر فرد اول گربه‌باز کلاژ نباشد دومی است و با همدستی روشن خانم کلاژ، گربه‌سانان را جزو لاینفک این گروه کرده است. روزی نیست که ماجرای گربه‌ای در کارگاه به راه نیفتد. تنها گیاهخوارعالم کلاژ است و به جز عملیات چاپ زدن، هر کار دیگری که بگویید در کلاژ انجام می‌دهد و از کرده خود دلشادست.
حالا این منِ ۳۵ ساله هستم و این کلاژ ۵ ساله‌ که مثل بچه نداشته‌ام، آبش دادم، نونش دادم، راهش بردم، افتاد بلندش کردم، دوید پا به پایش دویدم، شادی کرد ذوقمرگ شدم، گریه کرد گریستم؛ پس دوستش دارم.